تاریخچه کلید ها در موسیقی
در یادداشت های قدیمی موسیقی مربوط به قرن ۹ میلادی هیچ گونه خطوط حامل یا کلیدی وجود نداشت. فقط علامت هایی به اسم نیوم (Neume) در بالای اشعار نوشته می شد تا کوک و کشش زمانی مربوط به آن قسمت از آواز را یاد آوری کند. اما این علائم چندان دقیق نبودند و چنانچه شما ملودی را از قبل نمی دانستید به هیچ وجه کارای نداشتند. با پیشرفت موسیقی در قرن سیزدهم میلادی، خطوط حامل ۴ خطی برای یادداشت کردن سرود های مذهبی گریگوریان به کار رفت و کلید ها برای C بالاتر از C میانی و F بالاتر از F میانی برای اولین بار استفاده شدند.
با گذشت زمان و پیشرفت دانش موسیقی خطوط حامل ۵ خطی به وجود آمدند و کلید های بیشتری در کنار سایر علائم ساخته شدند تا دقت یادداشت های موسیقی را بالا ببرند. شکل کلید ها در گذر زمان دچار تغییر شد تا به شکل و شمایل امروزی رسید.
این ویدیو از مجموعه ویدیو های آموزش تئوری موسیقی است که در مجله آنلاین سازفروش ترجمه و تهیه شده است. اگر تا کنون موفق نشده اید تئوری موسیقی را به خوبی درک کنید و یا دوست دارید اطلاعات خود را در این زمینه گسترش دهید،
این مجموعه آموزشی را به شما تقدیم میکنیم.
تولید کننده ویدیو :
Odd Quartet
ترجمه شده در مجموعه سازفروش
مترجم و گوینده: بهزاد بیسادی
A clef (from archaic French clef “key”) is a musical symbol used to indicate the pitch of written notes.[a] Placed on a stave, it indicates the name and pitch of the notes on one of the lines. This line serves as a reference point by which the names of the notes on any other line or space of the stave may be determined.
A neume (/ˈnjuːm/; sometimes spelled neum) is the basic element of Western and Eastern systems of musical notation prior to the invention of five-line staff notation. The earliest neumes were inflective marks that indicated the general shape but not necessarily the exact notes or rhythms to be sung.
